Mobiele Paspoort Aanvraag stations (MVA)
In een groot land als Australië waar Nederlanders overal verspreid zijn en lange afstanden moeten afleggen voor paspoort vernieuwing zijn de MVA’s zeer belangrijk. Daarom is frequentie op verschillende locaties, met voldoende waarschuwing belangrijk.
In het algemeen wordt een MVA pas uitgezet, als er behoefte aan is. Dat wil zeggen, wanneer men van verschillende mensen hoort (klacht ingediend) dat de afstand om een paspoort te vernieuwen te ver is.
Als voorbeeld de ambassadeur in het VK reageerde op de vraag, waarom niet meer MVA’s in het VK? Quote: ‘Wij hebben van niemand gehoord dat daar behoefte aan is’.Als men dus niks hoort verandert er ook niks.
Soms worden MVA’s alleen uitgezet als de ambassade ergens toevallig moet zijn. Er zit uiteraard een kostenplaatje aan vast en ze moeten nu eenmaal bezuinigen bij Consulaire Zaken.
Buitenlandse Zaken heeft ook doorgegeven dat per zoveel Nederlanders er 1 x een MVA wordt ingezet. Het ligt dus ook aan het aantal in een regio.
de stichting GOED heeft een enquete op gezet omdat er sinds Covid-19 veel meer problemen zijn geweest met het vernieuwen van Nederlands paspoorten. De beloofde MVA konden dus niet doorgaan.
Omdat nu ook de grenzen dicht zitten is het voor veel mensen moeilijk om hun paspoort te vernieuwen. En voor sommige zelfs onmogelijk door de lockdown in Melbourne.
Een onderzoek kan de wens/behoefte/noodzaak aangeven.
Daarom vraag ik jullie om deze enquete in te vullen zodat de stichting GOED hiermee aan de slag kan gaan. En als het mogelijk zouden jullie deze post ook kunnen delen met jullie Nederlandse vrienden die in Australië wonen
Klik hier om de enquete in te vullen, of kopiër de volgende link:
https://stichtinggoed.typeform.com/to/YHxUwvFd
In een groot land als Australië waar Nederlanders overal verspreid zijn en lange afstanden moeten afleggen voor paspoort vernieuwing zijn de MVA’s zeer belangrijk. Daarom is frequentie op verschillende locaties, met voldoende waarschuwing belangrijk.
In het algemeen wordt een MVA pas uitgezet, als er behoefte aan is. Dat wil zeggen, wanneer men van verschillende mensen hoort (klacht ingediend) dat de afstand om een paspoort te vernieuwen te ver is.
Als voorbeeld de ambassadeur in het VK reageerde op de vraag, waarom niet meer MVA’s in het VK? Quote: ‘Wij hebben van niemand gehoord dat daar behoefte aan is’.Als men dus niks hoort verandert er ook niks.
Soms worden MVA’s alleen uitgezet als de ambassade ergens toevallig moet zijn. Er zit uiteraard een kostenplaatje aan vast en ze moeten nu eenmaal bezuinigen bij Consulaire Zaken.
Buitenlandse Zaken heeft ook doorgegeven dat per zoveel Nederlanders er 1 x een MVA wordt ingezet. Het ligt dus ook aan het aantal in een regio.
de stichting GOED heeft een enquete op gezet omdat er sinds Covid-19 veel meer problemen zijn geweest met het vernieuwen van Nederlands paspoorten. De beloofde MVA konden dus niet doorgaan.
Omdat nu ook de grenzen dicht zitten is het voor veel mensen moeilijk om hun paspoort te vernieuwen. En voor sommige zelfs onmogelijk door de lockdown in Melbourne.
Een onderzoek kan de wens/behoefte/noodzaak aangeven.
Daarom vraag ik jullie om deze enquete in te vullen zodat de stichting GOED hiermee aan de slag kan gaan. En als het mogelijk zouden jullie deze post ook kunnen delen met jullie Nederlandse vrienden die in Australië wonen
Klik hier om de enquete in te vullen, of kopiër de volgende link:
https://stichtinggoed.typeform.com/to/YHxUwvFd
Stichting Nederlanders buiten Nederland
Aanmelden voor nieuwe webinars
Nieuws over corona, bankrekeningen, ambassades en nog veel meer Nieuws over grensondernemers en corona, Kamervragen over opheffen bankrekeningen, wanneer gaan ambassades weer open, 24/7 contactcenter breidt dienstverlening uit, relevante artikelen voor Nederlanders in het buitenland en.... wat zegt men over SNBN? [lees meer]
Zie meer nieuws op
https://www.nederlandersbuitennederland.nl
vragen en nieuwsbrief aanvragen
info@snb.nl
Aanmelden voor nieuwe webinars
Nieuws over corona, bankrekeningen, ambassades en nog veel meer Nieuws over grensondernemers en corona, Kamervragen over opheffen bankrekeningen, wanneer gaan ambassades weer open, 24/7 contactcenter breidt dienstverlening uit, relevante artikelen voor Nederlanders in het buitenland en.... wat zegt men over SNBN? [lees meer]
Zie meer nieuws op
https://www.nederlandersbuitennederland.nl
vragen en nieuwsbrief aanvragen
info@snb.nl
75 jaar bevrijding 1944-1945
5 JUNI 1945
Waar zijn Anne en Margot? Waar is Judy?
Heeft u misschien iets gehoord van mijn dochters Anne en Margot? Auschwitz-overlevende Otto Frank stelt deze vraag aan iedereen die hij tegenkomt. Maar niemand lijkt iets te weten. Frank is deze week na een reis van vijf maanden via Odessa en Marseile teruggekeerd in Amsterdam.
Afgelopen augustus is zijn gezin opgepakt en weggevoerd nadat hun onderduikadres aan de Prinsengracht was verraden. Zijn vrouw Edith is vlak voor de bevrijding van Auschwitz in januari gestorven aan ondervoeding en uitputting, hoorde hij onderweg. Over het lot van zijn dochters tast Frank in het duister.
Droomde ik, het duizelde mij, hoorde ik het goed, mijn kind hier?
Auschwitz-overlevende Ro de Winter
Ook Auschwitz-overlevende Ro de Winter heeft één doel als ze weer in Nederland is: haar 16-jarige dochter Judy zoeken. Nog voordat ze ook maar begonnen is, gebeurde het ongelooflijke. Een meisje stormde op haar af toen ze net aankwam in het opvangcentrum voor gerepatrieerden in Vlodrop. Ze riep naar haar: "Uw dochtertje is hier!"
"Droomde ik, het duizelde mij, hoorde ik het goed, mijn kind hier?" Al snel voelde ze een paar armen om haar heen. "Judy, jij bent het?", stamelde ze. "Moeder, bent u het echt?", riep Judy.
"Het wonder heeft zich voltrokken, ik heb mijn dochter weer. Ik heb het voorrecht haar, wel erg vermagerd, maar gezond te mogen omhelzen. We hebben elkaar weer gevonden. Ons geluk is grenzeloos, onbeschrijflijk groot. Ze heeft ook veel geleden. Wat zullen we elkaar veel te vertellen hebben. Geen nazi's of landverraders die ons meer scheiden kunnen."
Gescheiden
Moeder en dochter werden eind oktober in Auschwitz van elkaar gescheiden, hetzelfde lot dat Anne en Margot Frank en hun moeder Edith trof. Wat er met de meisjes ging gebeuren, werd niet verteld. Wel waren er geruchten dat ze elders in Duitsland dwangarbeid moesten verrichten. De moeders bleven ontredderd achter in het vernietigingskamp.
"Er heerste een vreselijke stemming; huilende, jammerende vrouwen, ontzettend", vertelt Ro de Winter. "Ik was versteend, kon niet huilen of spreken."
Ze raakte midden in die hel van Auschwitz bevriend met Edith Frank. Twee moeders die hun dochters hadden zien vertrekken. Voor henzelf zagen ze de toekomst slecht in. "We hielden rekening met het ergste."
Achterhuis
Otto Frank had op dat moment zijn vrouw en kinderen al meer dan een maand niet gezien. Direct bij aankomst in Auschwitz-Birkenau werden ze van elkaar gescheiden.
In Amsterdam ontdekte hij tot zijn vreugde dat de helpers van hun onderduik de oorlog hadden overleefd. Of de andere onderduikers nog in leven zijn, weet niemand.
Gisteren is Frank wezen kijken op hun onderduikplek boven zijn bedrijf Opekta. Toen hij de deur van het achterhuis opendeed vond hij drie bruine bonen. Die waren uit de gebarsten zak gekomen die mede-onderduiker Peter vlak voor het verraad naar boven had gesleept. De bonen stak hij nu in zijn zak.
In de kamer van zijn dochter Anne hingen de foto's van filmsterren nog aan de muur. De kaart van Normandië waarop hij de voortgang van de geallieerden aangaf, was er ook nog. En op een wand zag hij de strepen die aangaven hoe zijn dochters groeiden.
De kamers roken muf, verwaarloosd. De dikke gordijnen die hij samen met Anne voor de veiligheid op de ramen had gespijkerd waren vergeeld.
"Het was zwaar om er weer te zijn", is alles wat Frank kwijt wilde over zijn bezoek aan het achterhuis. Maar liefst twee jaar heeft hij daar met zijn gezin gewoond, verstopt voor de nazi's. Terwijl de geallieerden dichterbij kwamen en het einde van de oorlog in zicht leek, werden ze verraden. Afgevoerd zoals zovelen naar doorgangskamp Westerbork. Met het laatste transport vandaar werden ze in september 1944 naar Auschwitz gestuurd.
Otto Frank weet als geen ander dat maar weinigen zullen terugkeren uit de concentratie- en vernietigingskampen. Toch houdt hij hoop. Zijn dochters zijn jong en hebben misschien wel een kans gehad om te overleven.
Meer bevrijdingsartikelen lezen?
Zie : https://nos.nl/75jaarbevrijding/
Ik heb niet eens ja gezegd - Nahid ontvluchtte Iran, waar steniging haar wachtte
Carla van Dokkum
Waargebeurd en een onvoorstelbaar drama
Carla schreef het rauwe verhaal van haar uit Iran gevluchte vriendin Nahid Akhondi (1967). Twee jaar zat zij bij haar aan tafel en deelde haar hartverscheurende niet-te-bevatten ervaringen.
1981 Bastam, Noord Iran;
De sjah is verdreven en Golfoorlogen dreigen. Haar moeder dwingt de 14-jarige rebelse en temperamentvolle Nahid tot een huwelijk met een 23 jaar oudere man. Nahid verzet zich tot het uiterste. Tevergeefs. Zo begint een leven van voortdurende verkrachtingen en mishandelingen. Haar lievelingsbroers sneuvelen. Na een ongeluk en bloedtest komt uit dat Nahids derde kind niet van haar echtgenoot is. Een steniging dreigt.
Een bloedstollende vlucht uit Iran met hulp van mensensmokkelaars volgt. Het noodgedwongen achterlaten van haar oudste kinderen verscheurt haar. Taboedoorbrekend vertelt Nahid over de werkelijkheid van de strenge islamitische wetten, over de (schaamte)cultuur, seks en drugs en al het andere dat achter doeken verborgen moest blijven.
Carla van Dokkum
Waargebeurd en een onvoorstelbaar drama
Carla schreef het rauwe verhaal van haar uit Iran gevluchte vriendin Nahid Akhondi (1967). Twee jaar zat zij bij haar aan tafel en deelde haar hartverscheurende niet-te-bevatten ervaringen.
1981 Bastam, Noord Iran;
De sjah is verdreven en Golfoorlogen dreigen. Haar moeder dwingt de 14-jarige rebelse en temperamentvolle Nahid tot een huwelijk met een 23 jaar oudere man. Nahid verzet zich tot het uiterste. Tevergeefs. Zo begint een leven van voortdurende verkrachtingen en mishandelingen. Haar lievelingsbroers sneuvelen. Na een ongeluk en bloedtest komt uit dat Nahids derde kind niet van haar echtgenoot is. Een steniging dreigt.
Een bloedstollende vlucht uit Iran met hulp van mensensmokkelaars volgt. Het noodgedwongen achterlaten van haar oudste kinderen verscheurt haar. Taboedoorbrekend vertelt Nahid over de werkelijkheid van de strenge islamitische wetten, over de (schaamte)cultuur, seks en drugs en al het andere dat achter doeken verborgen moest blijven.
Postpakketjes van overzee door Dewi Deijle
Het was een hele kluif maar met trots mag ik mijn boek presenteren!
Het is bij velen van jullie vast bekend dat ik onderzoek heb verricht naar de rol van de Nederlandse overheid rondom gelegaliseerde kinderhandel in adoptie van kinderen uit Indonesië, tussen 1973 en 1984. Op toegankelijke wijze heb ik mijn onderzoek in boekvorm vastgelegd.
In dit boek neem ik jullie mee in mijn persoonlijke reis die ik heb afgelegd voordat ik, in samenwerking met Stichting Mijn Roots, het ministerie van Justitie en Veiligheid in 2017 aansprakelijk stelde voor fouten in adoptieprocedures. Ik voer jullie mee in alle ontwikkelingen daarna en in mijn gedachtewereld waarin ik mijn mening betoog, verklaar, en conclusies trek. Het is een weergave van waargebeurde zaken, een keiharde realiteit (helaas), met mijn visie op rechtvaardigheid.
Tot 18 november a.s. is het boek te bestellen met een vroegboekkorting! https://www.mijnwebwinkel.nl/winkel/uitgeverijbronsgreun/a-57910632/producten/postpakketjes-van-overzee/
De opbrengst van het boek is voor verdere onderzoek naar waarheidsvinding rondom adopties uit Indonesië en om ons afstammingsrecht tot gelding te laten maken.
De komende dagen zal ik wat fragmenten posten om jullie warm te maken. Het boek is nu alvast via de webwinkel te bestellen via uitgeverij Brónsgreun. Eind november wordt het boek uitgeleverd.
Er komt nog een boekpresentatie in Den Haag. Houd het in de gaten!
Op 30 november a.s. is een bijeenkomst van stichting Mijn Roots op de Indonesische Ambassade in Den Haag. Voor diegenen die aanwezig zijn en een boek bestellen via de webshop, kunnen het boek dan ook afhalen.
Het was een hele kluif maar met trots mag ik mijn boek presenteren!
Het is bij velen van jullie vast bekend dat ik onderzoek heb verricht naar de rol van de Nederlandse overheid rondom gelegaliseerde kinderhandel in adoptie van kinderen uit Indonesië, tussen 1973 en 1984. Op toegankelijke wijze heb ik mijn onderzoek in boekvorm vastgelegd.
In dit boek neem ik jullie mee in mijn persoonlijke reis die ik heb afgelegd voordat ik, in samenwerking met Stichting Mijn Roots, het ministerie van Justitie en Veiligheid in 2017 aansprakelijk stelde voor fouten in adoptieprocedures. Ik voer jullie mee in alle ontwikkelingen daarna en in mijn gedachtewereld waarin ik mijn mening betoog, verklaar, en conclusies trek. Het is een weergave van waargebeurde zaken, een keiharde realiteit (helaas), met mijn visie op rechtvaardigheid.
Tot 18 november a.s. is het boek te bestellen met een vroegboekkorting! https://www.mijnwebwinkel.nl/winkel/uitgeverijbronsgreun/a-57910632/producten/postpakketjes-van-overzee/
De opbrengst van het boek is voor verdere onderzoek naar waarheidsvinding rondom adopties uit Indonesië en om ons afstammingsrecht tot gelding te laten maken.
De komende dagen zal ik wat fragmenten posten om jullie warm te maken. Het boek is nu alvast via de webwinkel te bestellen via uitgeverij Brónsgreun. Eind november wordt het boek uitgeleverd.
Er komt nog een boekpresentatie in Den Haag. Houd het in de gaten!
Op 30 november a.s. is een bijeenkomst van stichting Mijn Roots op de Indonesische Ambassade in Den Haag. Voor diegenen die aanwezig zijn en een boek bestellen via de webshop, kunnen het boek dan ook afhalen.
