Dutch Courier
- The printed newspaper for the Dutch community in Australia since 1970
Click on the picture above for the Digital Edition of the Dutch Courier (subscribers only)Last month's editions Dutch Courier (click on the middle of the picture) - FREE! |
Wilt u lid worden van de digitale editie van de Dutch Courier, click dan het plaatje van de Dutch Courier aan de linkerzijde van deze pagina.
U wordt dan doorgelinkt naar de login pagina. Druk op "Register" en vul uw gegevens in. Betaal $40 voor 1 jaar naar: Dutch Courier BSB: 033005 ACCT: 376516 Vermeld uw naam in de omschrijving, |
About Us
The Dutch Courier was first published in Victoria on behalf of the Associated Netherlands Societies in 1970 by Max Leening. The idea of the publication was to connect all the different Dutch clubs in Victoria through a publication that functioned like an extended newsletter. Since then the Dutch Courier has spread it's wings and became the national printed newspaper for the Dutch Community in all of Australia.
|
HAPPY SUBSCRIBERS
|
YEARS IN BUSINESS
|
WRITERS
|
COMMUNITY
|
My friends Janet Besancon artwork as published in the May - June article in the Dutch Courier on display at her website
|
|
Kan ik mijn Nederlandse nationaliteit behouden als ik naar Zweden ga verhuizen? Hoe zit het met mijn opgebouwde AOW uit Nederland? Kan ik een Nederlandse bankrekening aanhouden in het buitenland? Wij hebben een geregistreerd partnerschap en zijn van hetzelfde geslacht, is deze in Suriname ook geldig? Moet ik mijn Nederlands rijbewijs omzetten als ik naar Nieuw-Zeeland ga verhuizen?’
Zomaar enkele vragen van de vele bezoekers die afgelopen weekend op de Emigratiebeurs (NL) een bezoek brachten aan de stand van de Stichting Nederlanders Buiten Nederland (SNBN). Vaak betrof het hele goede vragen waar al langer over nagedacht was, soms ook iets minder briljant als je het mij vraagt. Maar dat kan natuurlijk ook aan mij als (r)emigratie-expert liggen, dat ik sommige vragen niet helemaal begrijp of juist waarom dergelijke vragen niet eerder in het emigratie-traject naar boven zijn gekomen.Het lijkt dan wel of er een aantal mensen zijn die helemaal geen onderzoek doen daar de eventuele consequenties die komen kijken bij een verhuizing naar het buitenland. Alsof ze haast op goed geluk en op de bonnefooi naar het buitenland willen vertrekken, al dan net ingegeven door het mooie weer. Ze vergeten dan even dat er veel meer bij komt kijken dan simpelweg je koffer pakken en vertrekken, al zijn er natuurlijk voorbeelden geweest waarbij het een enkeling wel gelukt is om zomaar te vertrekken en een nieuw bestaan op te bouwen.
Een van de reden waarom ik dit weekend aansloot bij de remigratiebeurs was mede om toekomstige emigranten ook bewust te maken van een aantal zaken die wellicht al voor het vertrekan de orde moeten komen. Wat dacht u bijvoorbeeld over het al dan niet behouden van de Nederlandse en/of dubbele nationaliteit? Dat kan in sommige gevallen juist voordelen of in specifieke gevallen juist nadelen bezorgen.Of nagaan of het Nederlands samenlevingscontract wel geldig is in het nieuwe woonland of kan je daarom beter eerst gaan trouwen in Nederland? Maar ook voorbeelden over het legaliseren van (opleidings-)diploma’s of andere competenties die in het nieuwe land nodig zijn voor een nieuwe baan. Een ander onderwerp dat niet direct tot de verbeelding sprak was het behoud van een Nederlandse bankrekening in het buitenland, dat gaat tegenwoordig ook niet zo eenvoudig meer met alle witwas- en terrorisme wetgeving. Denk bijvoorbeeld ook aan een eventuele dubbele belastingheffing omdat men een Nederlandse uitkering of pensioen in het buitenland gaat ontvangen en zowel de Nederlandse belastingdienst als die in het nieuwe land (in een aantal gevallen) dubbel belasting gaan heffen. Allemaal zaken waarmee een toekomstige remigrant in ieder geval even rekening mee moet houden om te zorgen voor een eenvoudiger vertrek naar het nieuwe land.
En dan zijn er uiteraard ook de avonturiers die helemaal nergens aan denken en op de emigratiebeurs rondlopen en op zoek zijn naar de mooiste stand, het liefst met mooie plaatjes van zon, zee en strand. De keuze is genoeg want er staan wel meer dan honderd verschillende organisaties uit allerlei landen die schreeuwen om de aandacht van de Nederlander met emigratieplannen. En die geïnteresseerden lopen er uiteraard in grote getalen rond!Dat is natuurlijk ook weer voer voor de aanwezige standhouders van verschillende televisieprogramma’s zoals ‘Ik vertrek’ die op deze beurs ook veel bekijks krijgen van toekomstige emigranten. Sterker nog, je kan je gelijk opgeven voor een intakegesprek zodat je producer bij je thuiskomt om een en ander te bespreken en wellicht dat je in het volgende seizoen op de TV komt.Dergelijke televisieprogramma’s schieten haast als paddenstoelen de grond uit, al dan niet in relatie met een dating-programma waarbij vrijgezelle hotel- of B&B houders in het buitenland op zoek zijn naar een nieuwe partner die maar even meeverhuist naar het nieuwe land. Natuurlijk trekken de afleveringen waarbij alles misgaat, zoals tekort aan financiële middelen of een breuk in de relatie, altijd de meeste kijkcijfers. Het liefst nog de uitzendingen met de meeste tranentrekker ’s want dat schijnt tegenwoordig wel normale TV te zijn. En daar gaat het de programmamakers vaak ook om. Opvallende televisie maken waarbij de nodige emoties aan te pas komen. U ziet, ik ben niet helemaal een fan van dergelijk programma’s. Maar goed, ik zit ook niet in die business.
Volgt u dergelijke Nederlandse televisieprogramma’s ook in Australië (en/of Nieuw-Zeeland)? Of zijn er bij jullie ook dit soort programma’s waarbij het verhuizen naar een ander land centraal staat? Daar ben ik wel benieuwd naar, laat het mij vooral weten.
Het was op deze emigratiebeurs, met in totaal vele duizenden bezoekers, ook niet alleen maar kommer en kwel hoor. Gelukkig niet!
Opvallend genoeg liepen er ook bezoekers rond met briefjes vol met aantekenen, doelbewust op zoek naar specifieke standhouders om daar een aantal vragen te stellen. Na een gedegen voorbereiding thuis en gewapend met pen en papier zag je deze bezoekers doelbewust op een aantal stands aflopen en daar rustig een aantal vragen stellen. Zeker de aanwezigheid van een aantal overheidsinstanties zoals Nederland Wereldwijd (vanuit het ministerie van Buitenlandse zaken) DUO (onderwijs) en UWV (uitkeringsinstanties) trokken veel bekijks. Zeker laatstgenoemde organisatie met een constantie bezetting van minimaal tien personeelsleden en onderverdeeld onder verschillende landen, waren constant in gesprek met de bezoekers.
Opvallend voor wij, het was mijn eerste keer dat ik zo’n beurs bezocht terwijl ik al meer dan driemaal internationaal geëmigreerd en geremigreerd ben met mijn gezin, was de aanwezigheid van de Scandinavische landen.
Vooral Zweden stond met veel verschillende stands op deze beurs, variërend van diverse overheidsinstanties tot en met particuliere ziekenhuizen aan toe die allen op zoek zijn naar (vakkundig) personeel. Ook enkele landen uit Zuid-Amerika en een paar Aziatische landen waren dit weekend vertegenwoordigd op deze beurs.
En hoe zit het met de Nederlanders in Australië? Is er nog plek over in Australië voor een aantal Nederlanders met immigratieplannen? Wie weet zie ik u dan volgend jaar ook op deze emigratiebeurs in Nederland!
Annette Heermans schrijft over haar leven in het basisonderwijs, haar gezin met man Eppoh en 2 grote dochters Wietske en Brechtje, haar katten en alles wat ze verder op haar pad [email protected]
Omdat ik nogal veel op Tiktok zit, zie ik veel van wat er verder in de wereld gebeurt. Zo sta ik binnen een paar keer swipen in een demonstratie in Parijs, kijk ik naar een stand-up in Australië en volg ik alles over de verkiezingen in de Verenigde Staten. Met mijn noodzaak om prikkels te ontvangen, is dat een prettige en soms vluchtige manier, om tijd te laten verstrijken! Het zal vast door het algoritme komen, maar wanneer je langer blijft kijken, word je tijdlijn met meer van zulks gevuld. En zo zie ik soms filmpje na filmpje over welke spookachtige meren er in oktober worden besproken (Spooky Lake Month), maar ook waar de perfecte Gingerbreadman-cookie jar te koop zou moeten zijn. Of over projecten waarin Afrika weer groen wordt gemaakt met Just Digit.
Politiek, de wereld en vermaak, dat is waar het om gaat. En graag in een razend tempo!
Als leerkracht, met een slinkende groep volgers (sinds ik geen content over onderwijs meer maak), krijg ik wellicht ook meer filmpjes over onderwijs. Veelal van de andere kant van de oceaan.
Ik kijk er vaak met lichte verbijstering naar.
Wist je dat leerkrachten in Amerika alleen betaald worden voor de maanden die ze werken? En hun zomervakanties zijn een stuk langer dan bij ons. Daarom hebben veel leerkrachten daar een tweede baan. Hoe kunnen ze anders hun rekeningen betalen!
Op veel scholen hebben leerkrachten kledingvoorschriften. En er zijn districten waar zelfs het merk wordt bepaald! Wanneer je dus een film of serie ziet waarin een stereotype juf wordt uitgebeeld, dan zou dat kunnen komen omdat het de realiteit is van heel veel leerkrachten.
En dan zullen we het maar niet hebben over de censuur op kinderboeken, wanneer er iets te veel diversiteit uit mocht blijken. Of een iets te realistische blik op de historie.
Het is een bijzondere wereld om een kijkje in te kunnen nemen.
Maar er zijn ook overeenkomsten. En dat is misschien nog gekker. We zitten zover van elkaar af, we leven zulke verschillende levens, hoe kan het zijn dat leerkrachten daar hetzelfde ervaren als wij in ons kleine landje!
Ik zie filmpje na filmpje over kinderen in Amerika, die niet in actie komen, wanneer er een situatie ontstaat die opgelost moet worden.
Ik hoorde dan ook onlangs de term “aangeleerde hulpeloosheid” voor het eerst op Tiktok. En ik realiseerde me dat dit precies de lading dekt over mijn observaties van kinderen in Nederland de laatste jaren.
Wat is dat dan eigenlijk? Aangeleerde hulpeloosheid ontstaat wanneer mensen geen terugkoppeling krijgen over hun eigen handelen. Zo leren ze niet wat wel of niet werkt om een bepaald doel te bereiken. Daardoor gaan ze zich passief en hulpeloos opstellen. En dat is zelfs bij baby’s al te merken.
Wij zeggen altijd: van proberen kun je leren. Maar we bedoelen: van frustreren kun je leren. Leren doe je met vallen en opstaan, toch?
Groeide de generatie voor de mijne op met hele strikte regels, mijn generatie was van god los. Wij moesten het met z’n allen gewoon zelf oplossen en vielen daardoor vaak en hard. Maar jeetje, wat was dat leerzaam!
Zo is het tegenwoordig alleen niet. De tendens is dat kinderen worden ontzien. Elke vorm van frustratie wordt weggeveegd.
Weet je nog, de curling-ouders? Vegen, vegen, vegen, zodat de ijsvlakte geen hobbeltje vertoont en er glad naar het doel kan worden gegleden.
Bekers die omvallen en kinderen die ernaar staan te kijken. Niet bij machte om te bedenken dat je het straaltje water kunt tegenhouden, voordat het je werkboek in spat. Met z’n tweeën in de rij moeten staan, je hand omhoog doen wanneer je nog geen maatje hebt en blijven wachten tot de wereld zo is verder gedraaid dat er opeens wel iemand naast je staat. Helaas doet de ander dat ook. Staat er een hele groep kinderen machteloos om zich heen te kijken, met een hand in de lucht. Dat hebben ze dan wel goed gedaan, die hand omhoog. Knap hoor.
Wanneer ze een opdracht moeten maken, staat iedere stap op het bord, is alles voorgekauwd, is het al meerdere keren net zo gegaan. Dan nog zitten kinderen om zich heen te kijken, zonder enig idee wat ze moeten gaan doen.
Ze kijken niet naar de uitleg, doen niet mee, nemen de stappen niet, die we iedere keer doen.
Dat je stiften uitdrogen wanneer je de dop er niet op zit, dat je potlood geen punt heeft, dat je gum kwijt is, of je werkboekje; maar had je in je la gekeken?
Maar nog erger, dat ouders soms onmachtig zijn wanneer hun kind frustreert. Dat ze niet weten wat ze moeten wanneer hun kind wat extra hulp lijkt nodig te hebben, om ze even op weg te helpen.
Of het omgekeerde, dat hun kind niet direct de extra hulp heeft gekregen waar het récht op heeft. Dan moet alles en iedereen opzijgeschoven en moet er een gesprek met de leerkracht, of liever nog: met de directeur. Of naar het bestuur!
Het idee dat je kind door een leerkuil moet om een doel te bereiken. Dat het soms baalt, of verdrietig is. Maar dat het ook leert om te gaan met onder in die leerkuil te zitten! Omdat het ervaart dat je ook weer uit die kuil omhoogkomt. Want dat is namelijk hoe het leven ook verder zal zijn.
Wat zouden leerkrachten veel tijd over hebben om goed les te kunnen geven en lessen voor te bereiden, werk van kinderen te analyseren en interventies te kunnen bedenken en inplannen, wanneer ze niet uren bezig zouden zijn met berichten van ouders over frustraties van kinderen. En wat zouden ze veel tijd over hebben, wanneer kinderen thuis zouden leren om zelf initiatief te nemen en een oplossing te bedenken.
Op Tiktok zag ik een filmpje van een vogeltje. Zijn moeder had hem waarschijnlijk tot die tijd nog gevoerd. Want toen hij een wriemelend meelwormpje voor zich zag kronkelen, sperde hij zijn bekkie open en wachtte tot het meelwormpje naar binnen zou gaan....
Hij hield nog net niet zijn vleugeltje niet omhoog in de rij!
Annette Heermans
[email protected]
Zomaar enkele vragen van de vele bezoekers die afgelopen weekend op de Emigratiebeurs (NL) een bezoek brachten aan de stand van de Stichting Nederlanders Buiten Nederland (SNBN). Vaak betrof het hele goede vragen waar al langer over nagedacht was, soms ook iets minder briljant als je het mij vraagt. Maar dat kan natuurlijk ook aan mij als (r)emigratie-expert liggen, dat ik sommige vragen niet helemaal begrijp of juist waarom dergelijke vragen niet eerder in het emigratie-traject naar boven zijn gekomen.Het lijkt dan wel of er een aantal mensen zijn die helemaal geen onderzoek doen daar de eventuele consequenties die komen kijken bij een verhuizing naar het buitenland. Alsof ze haast op goed geluk en op de bonnefooi naar het buitenland willen vertrekken, al dan net ingegeven door het mooie weer. Ze vergeten dan even dat er veel meer bij komt kijken dan simpelweg je koffer pakken en vertrekken, al zijn er natuurlijk voorbeelden geweest waarbij het een enkeling wel gelukt is om zomaar te vertrekken en een nieuw bestaan op te bouwen.
Een van de reden waarom ik dit weekend aansloot bij de remigratiebeurs was mede om toekomstige emigranten ook bewust te maken van een aantal zaken die wellicht al voor het vertrekan de orde moeten komen. Wat dacht u bijvoorbeeld over het al dan niet behouden van de Nederlandse en/of dubbele nationaliteit? Dat kan in sommige gevallen juist voordelen of in specifieke gevallen juist nadelen bezorgen.Of nagaan of het Nederlands samenlevingscontract wel geldig is in het nieuwe woonland of kan je daarom beter eerst gaan trouwen in Nederland? Maar ook voorbeelden over het legaliseren van (opleidings-)diploma’s of andere competenties die in het nieuwe land nodig zijn voor een nieuwe baan. Een ander onderwerp dat niet direct tot de verbeelding sprak was het behoud van een Nederlandse bankrekening in het buitenland, dat gaat tegenwoordig ook niet zo eenvoudig meer met alle witwas- en terrorisme wetgeving. Denk bijvoorbeeld ook aan een eventuele dubbele belastingheffing omdat men een Nederlandse uitkering of pensioen in het buitenland gaat ontvangen en zowel de Nederlandse belastingdienst als die in het nieuwe land (in een aantal gevallen) dubbel belasting gaan heffen. Allemaal zaken waarmee een toekomstige remigrant in ieder geval even rekening mee moet houden om te zorgen voor een eenvoudiger vertrek naar het nieuwe land.
En dan zijn er uiteraard ook de avonturiers die helemaal nergens aan denken en op de emigratiebeurs rondlopen en op zoek zijn naar de mooiste stand, het liefst met mooie plaatjes van zon, zee en strand. De keuze is genoeg want er staan wel meer dan honderd verschillende organisaties uit allerlei landen die schreeuwen om de aandacht van de Nederlander met emigratieplannen. En die geïnteresseerden lopen er uiteraard in grote getalen rond!Dat is natuurlijk ook weer voer voor de aanwezige standhouders van verschillende televisieprogramma’s zoals ‘Ik vertrek’ die op deze beurs ook veel bekijks krijgen van toekomstige emigranten. Sterker nog, je kan je gelijk opgeven voor een intakegesprek zodat je producer bij je thuiskomt om een en ander te bespreken en wellicht dat je in het volgende seizoen op de TV komt.Dergelijke televisieprogramma’s schieten haast als paddenstoelen de grond uit, al dan niet in relatie met een dating-programma waarbij vrijgezelle hotel- of B&B houders in het buitenland op zoek zijn naar een nieuwe partner die maar even meeverhuist naar het nieuwe land. Natuurlijk trekken de afleveringen waarbij alles misgaat, zoals tekort aan financiële middelen of een breuk in de relatie, altijd de meeste kijkcijfers. Het liefst nog de uitzendingen met de meeste tranentrekker ’s want dat schijnt tegenwoordig wel normale TV te zijn. En daar gaat het de programmamakers vaak ook om. Opvallende televisie maken waarbij de nodige emoties aan te pas komen. U ziet, ik ben niet helemaal een fan van dergelijk programma’s. Maar goed, ik zit ook niet in die business.
Volgt u dergelijke Nederlandse televisieprogramma’s ook in Australië (en/of Nieuw-Zeeland)? Of zijn er bij jullie ook dit soort programma’s waarbij het verhuizen naar een ander land centraal staat? Daar ben ik wel benieuwd naar, laat het mij vooral weten.
Het was op deze emigratiebeurs, met in totaal vele duizenden bezoekers, ook niet alleen maar kommer en kwel hoor. Gelukkig niet!
Opvallend genoeg liepen er ook bezoekers rond met briefjes vol met aantekenen, doelbewust op zoek naar specifieke standhouders om daar een aantal vragen te stellen. Na een gedegen voorbereiding thuis en gewapend met pen en papier zag je deze bezoekers doelbewust op een aantal stands aflopen en daar rustig een aantal vragen stellen. Zeker de aanwezigheid van een aantal overheidsinstanties zoals Nederland Wereldwijd (vanuit het ministerie van Buitenlandse zaken) DUO (onderwijs) en UWV (uitkeringsinstanties) trokken veel bekijks. Zeker laatstgenoemde organisatie met een constantie bezetting van minimaal tien personeelsleden en onderverdeeld onder verschillende landen, waren constant in gesprek met de bezoekers.
Opvallend voor wij, het was mijn eerste keer dat ik zo’n beurs bezocht terwijl ik al meer dan driemaal internationaal geëmigreerd en geremigreerd ben met mijn gezin, was de aanwezigheid van de Scandinavische landen.
Vooral Zweden stond met veel verschillende stands op deze beurs, variërend van diverse overheidsinstanties tot en met particuliere ziekenhuizen aan toe die allen op zoek zijn naar (vakkundig) personeel. Ook enkele landen uit Zuid-Amerika en een paar Aziatische landen waren dit weekend vertegenwoordigd op deze beurs.
En hoe zit het met de Nederlanders in Australië? Is er nog plek over in Australië voor een aantal Nederlanders met immigratieplannen? Wie weet zie ik u dan volgend jaar ook op deze emigratiebeurs in Nederland!
Annette Heermans schrijft over haar leven in het basisonderwijs, haar gezin met man Eppoh en 2 grote dochters Wietske en Brechtje, haar katten en alles wat ze verder op haar pad [email protected]
Omdat ik nogal veel op Tiktok zit, zie ik veel van wat er verder in de wereld gebeurt. Zo sta ik binnen een paar keer swipen in een demonstratie in Parijs, kijk ik naar een stand-up in Australië en volg ik alles over de verkiezingen in de Verenigde Staten. Met mijn noodzaak om prikkels te ontvangen, is dat een prettige en soms vluchtige manier, om tijd te laten verstrijken! Het zal vast door het algoritme komen, maar wanneer je langer blijft kijken, word je tijdlijn met meer van zulks gevuld. En zo zie ik soms filmpje na filmpje over welke spookachtige meren er in oktober worden besproken (Spooky Lake Month), maar ook waar de perfecte Gingerbreadman-cookie jar te koop zou moeten zijn. Of over projecten waarin Afrika weer groen wordt gemaakt met Just Digit.
Politiek, de wereld en vermaak, dat is waar het om gaat. En graag in een razend tempo!
Als leerkracht, met een slinkende groep volgers (sinds ik geen content over onderwijs meer maak), krijg ik wellicht ook meer filmpjes over onderwijs. Veelal van de andere kant van de oceaan.
Ik kijk er vaak met lichte verbijstering naar.
Wist je dat leerkrachten in Amerika alleen betaald worden voor de maanden die ze werken? En hun zomervakanties zijn een stuk langer dan bij ons. Daarom hebben veel leerkrachten daar een tweede baan. Hoe kunnen ze anders hun rekeningen betalen!
Op veel scholen hebben leerkrachten kledingvoorschriften. En er zijn districten waar zelfs het merk wordt bepaald! Wanneer je dus een film of serie ziet waarin een stereotype juf wordt uitgebeeld, dan zou dat kunnen komen omdat het de realiteit is van heel veel leerkrachten.
En dan zullen we het maar niet hebben over de censuur op kinderboeken, wanneer er iets te veel diversiteit uit mocht blijken. Of een iets te realistische blik op de historie.
Het is een bijzondere wereld om een kijkje in te kunnen nemen.
Maar er zijn ook overeenkomsten. En dat is misschien nog gekker. We zitten zover van elkaar af, we leven zulke verschillende levens, hoe kan het zijn dat leerkrachten daar hetzelfde ervaren als wij in ons kleine landje!
Ik zie filmpje na filmpje over kinderen in Amerika, die niet in actie komen, wanneer er een situatie ontstaat die opgelost moet worden.
Ik hoorde dan ook onlangs de term “aangeleerde hulpeloosheid” voor het eerst op Tiktok. En ik realiseerde me dat dit precies de lading dekt over mijn observaties van kinderen in Nederland de laatste jaren.
Wat is dat dan eigenlijk? Aangeleerde hulpeloosheid ontstaat wanneer mensen geen terugkoppeling krijgen over hun eigen handelen. Zo leren ze niet wat wel of niet werkt om een bepaald doel te bereiken. Daardoor gaan ze zich passief en hulpeloos opstellen. En dat is zelfs bij baby’s al te merken.
Wij zeggen altijd: van proberen kun je leren. Maar we bedoelen: van frustreren kun je leren. Leren doe je met vallen en opstaan, toch?
Groeide de generatie voor de mijne op met hele strikte regels, mijn generatie was van god los. Wij moesten het met z’n allen gewoon zelf oplossen en vielen daardoor vaak en hard. Maar jeetje, wat was dat leerzaam!
Zo is het tegenwoordig alleen niet. De tendens is dat kinderen worden ontzien. Elke vorm van frustratie wordt weggeveegd.
Weet je nog, de curling-ouders? Vegen, vegen, vegen, zodat de ijsvlakte geen hobbeltje vertoont en er glad naar het doel kan worden gegleden.
Bekers die omvallen en kinderen die ernaar staan te kijken. Niet bij machte om te bedenken dat je het straaltje water kunt tegenhouden, voordat het je werkboek in spat. Met z’n tweeën in de rij moeten staan, je hand omhoog doen wanneer je nog geen maatje hebt en blijven wachten tot de wereld zo is verder gedraaid dat er opeens wel iemand naast je staat. Helaas doet de ander dat ook. Staat er een hele groep kinderen machteloos om zich heen te kijken, met een hand in de lucht. Dat hebben ze dan wel goed gedaan, die hand omhoog. Knap hoor.
Wanneer ze een opdracht moeten maken, staat iedere stap op het bord, is alles voorgekauwd, is het al meerdere keren net zo gegaan. Dan nog zitten kinderen om zich heen te kijken, zonder enig idee wat ze moeten gaan doen.
Ze kijken niet naar de uitleg, doen niet mee, nemen de stappen niet, die we iedere keer doen.
Dat je stiften uitdrogen wanneer je de dop er niet op zit, dat je potlood geen punt heeft, dat je gum kwijt is, of je werkboekje; maar had je in je la gekeken?
Maar nog erger, dat ouders soms onmachtig zijn wanneer hun kind frustreert. Dat ze niet weten wat ze moeten wanneer hun kind wat extra hulp lijkt nodig te hebben, om ze even op weg te helpen.
Of het omgekeerde, dat hun kind niet direct de extra hulp heeft gekregen waar het récht op heeft. Dan moet alles en iedereen opzijgeschoven en moet er een gesprek met de leerkracht, of liever nog: met de directeur. Of naar het bestuur!
Het idee dat je kind door een leerkuil moet om een doel te bereiken. Dat het soms baalt, of verdrietig is. Maar dat het ook leert om te gaan met onder in die leerkuil te zitten! Omdat het ervaart dat je ook weer uit die kuil omhoogkomt. Want dat is namelijk hoe het leven ook verder zal zijn.
Wat zouden leerkrachten veel tijd over hebben om goed les te kunnen geven en lessen voor te bereiden, werk van kinderen te analyseren en interventies te kunnen bedenken en inplannen, wanneer ze niet uren bezig zouden zijn met berichten van ouders over frustraties van kinderen. En wat zouden ze veel tijd over hebben, wanneer kinderen thuis zouden leren om zelf initiatief te nemen en een oplossing te bedenken.
Op Tiktok zag ik een filmpje van een vogeltje. Zijn moeder had hem waarschijnlijk tot die tijd nog gevoerd. Want toen hij een wriemelend meelwormpje voor zich zag kronkelen, sperde hij zijn bekkie open en wachtte tot het meelwormpje naar binnen zou gaan....
Hij hield nog net niet zijn vleugeltje niet omhoog in de rij!
Annette Heermans
[email protected]
Born in Sydney, played for Oranje
‘I was always interested in the Australian players who came to Europe when I was playing,’ Graeme Rutjes, former Netherlands International, tells me. We’re chatting via What’s App, Graeme at the golf course he manages near Utrecht, me at home in Hobart.[1] What makes Graeme unique amongst Oranje players is that he was born in Australia, the son of Dutch emigrants. ‘When you’re Dutch and playing football professionally but born in Australia, that’s something special. It was written about when I started, and when I made the Dutch team. Born in Sydney but Dutch.’ Graeme’s parents arrived in Australia in 1956, newly married and looking to start a new life. Graeme was born in 1960. The Rutjes were settled near Centennial Park, his mum raising two boys, his dad working for Hunter Douglas, the Dutch window and blinds manufacturer, when Graeme’s Opa in Holland died suddenly. In the winter of 1963, the family returned to Holland to support his widowed Oma. ‘I was born there but I can’t remember anything of my first three years.’ Graeme grew up in Rotterdam and followed Feyenoord, one of Holland’s biggest clubs. He started playing when he was ten and a couple of years later, he and team-mates went to Feyenoord to try out with their youth team. They were turned away. The Dutch system didn’t allow for kids to simply roll up, wanting a game - they had to be invited to trial by a club. ‘Most players are selected by the clubs when they are eleven or twelve or thirteen, and then by the time they are eighteen or nineteen, they’re in the First team. I started when I was nineteen, going to Excelsior - I did it by myself.’ Excelsior is the minnow of Rotterdam’s three senior football clubs.[2] Graeme had begun studying economics at Erasmus University; Excelsior’s grounds were next door, so he approached the club to trial with them. The trainer of the Seconds, Rob Jacobs, let him train with his team, liked what he saw and invited him back. Graeme spent a year with the Seconds before debuting with the senior side in 1980; he stayed five years, amassing 149 games, and settling into the role of defender. He also continued with his studies, lugging textbooks to training camps and onto the buses carrying the team to and from matches. ‘In those days players liked to play cards and games on the buses. I had my study books with me.’ Graeme transferred to KV Mechelen in the Belgium League in 1985, staying with the club five years - and 153 games - through its greatest era, including a European trophy and a domestic cup and title. Six years - and another 152 games - at RSC Anderlecht, one of Belgium’s most successful clubs, followed. Australian players first appeared in Continental Europe around this time, catching Graeme’s attention, especially those playing in Holland and Belgium. Striker Eddie Krncevic, starring with Anderlecht while Graeme was at KV Mechelen, made a particular impression. ‘I really liked playing against him. Always a hard fight, clear duels. He was a tall, slim guy and he could jump very high. Like an Aussie rules player. He knew how to jump and stay in the air; he was always hard to fight against. And when it was over, all the elbows, and we’d kicked each other, it was done and over with,’ Graeme laughs. ‘He was fun to play against.’ ‘Graeme’s one of the best defenders I ever played against,’ Eddie tells me later. ‘I couldn’t score on him. I finally broke my duck in a Belgian Cup match at home. The return game at Mechelen I didn’t touch the ball, he had me in his back pocket.’ [3] Graeme also played against Graham Arnold. ‘Another tough player - wasn’t mean, hard to fight against. Same as Eddie, the duels were tough, but afterwards, always fine.’ Frank Farina was a star in Belgium in this period. ‘He was a good striker, smart, quick for the first few metres, hard to play against…and a nice guy.’ Paul Okon was a teammate of Farina’s though his defensive role meant he and Graeme rarely clashed. Aurelio Vidmar topped Belgium’s goalscoring while at Standard Liege in 1994-95. ‘He was smart, not sneaky, he had a nose for the goal.’ Such a nose that Graeme recalls hitting him hard early in an important end-of-season match when he was at Anderlecht. Anderlecht went on to win the game.[4] Eddie knew of Graeme’s Australian background, at one stage urging Socceroo coach, Frank Arok, to cap him. But no one ever approached Graeme to play for Australia. ‘I might have switched if I hadn’t made it into the Dutch National Team. But it never went that far.’ While at Excelsior Graeme had played for the Dutch ‘B’ team; in top form at KV Mechelen, he was named in the initial squad for the 1988 Netherlands European Championship campaign though missed selection in the final squad that went on to win the country’s first major football competition. He finally made his senior Oranje debut in March 1989, a 2-0 victory over the Soviet Union. That same year Graeme graduated from University with a Doctoraal, the Dutch equivalent of a Master’s Degree; avoiding the card games on the team bus had paid off. In a unique ceremony, he received his award from Thijs Libreghts, the Manager of the Netherlands team at the time. ‘It was special because normally professional football players in Holland don’t study.’ He played another twelve games for Oranje over the next two years, including in the disastrous Dutch Italia 90 World Cup campaign. With the core of the successful Euros side still playing, including such talents as Frank Rijkaard, Ruud Gullit, Marco van Basten, the Koeman brothers, Gerald Vanenburg and Hans van Breukelen, Oranje was one of the favourites for the tournament, but the team, riven by big egos, dissention, and politics, fell apart. Scrapping through to the Round of 16 through three draws in the Group stage, the Dutch were then eliminated by eventual winners, West Germany. ‘We were never a team. In 1988 everybody wanted to fight for it, but in 1990 there was no cohesion, no glue. It was strange. The players were like little islands instead of a team,’ recalls Graeme.[5] Graeme made it to the Eredivisie the ‘long way’ and juggled studies with football for much of his career. He played his role in successful teams, played hundreds of senior club games, played for the Netherlands several times. He must have highlights? ‘Actually, making it as a professional footballer was the highlight.’ He expands. ‘I saw so many young players, eighteen or nineteen, when I started at Excelsior who I thought were better than me at the time. But they never made it. You need something special in your attitude to get to your goal of being a professional player. Yes, playing for my country was a highlight, winning a European title with Mechelen was a highlight, but if you look at it, the life of a professional footballer and getting paid to do what you love, then my whole career was a highlight.’ His answer makes perfect sense to me. After finishing at Anderlecht, Graeme returned to the Netherlands, taking up a role owning and managing a golf course in Zeeland. Soccer has still drawn his interest at times - he joined Feyenoord in a business advisory role in 2011 and later became Technical Director at NAC Breda but gave it away to return to golf management and development. With Graeme’s drive, I presume he must have a low golf handicap. He chuckles. ‘It’s terrible. I got stuck on nineteen. I still think I can play a single handicap. But when golf is your work, not even on your own course but any course, you look at the grass, the hospitality, the clubhouse, how the greenkeepers work, is it a two-tone mow or full mow, how the tees look, the feel of the course. It’s more work than relaxing.’ Ah, okay, so his focus is on the other aspects of golf rather than chasing that little white, dimpled ball around. These days his involvement in soccer is limited to being on the KNVB disciplinary committee, a role that’s been simplified in recent years with the introduction of VAR and disciplinary issues largely being sorted out during matches. Graeme’s interest in Australian soccer was piqued once more when Guus Hiddink arrived as coach of the Socceroos in 2005, and again when his former teammate in the Dutch National team, John van ‘t Schip was at the helm of Melbourne Heart and Melbourne City. But his interest in the country extends beyond soccer - he has a genuine affection for the country of his birth. He’s been back twice with family on extended trips travelling across the country. ‘I really like Australia. I like the way of living - not laid back, but there’s a certain relaxed attitude around. I like the people, they’re normally optimistic and happy. Sydney would be a great place to live - I could have lived there.’ And if he had, who knows, perhaps he’d have taken his place alongside Krncevic, Arnold, Farina, Okon, Vidmar and co., playing for the Socceroos… RSC Anderlecht has a short highlights video of Graeme Rutjes, available here: https://www.rsca.be/en/media/video/best-graeme-rutjes [1] Interviews with Graeme Rutjes, 21 October, 10 November 2021. [2] Feyenoord play in the south of Rotterdam and are one of the Netherlands ‘Big Three’ clubs, along with Ajax and PSV Eindhoven. Excelsior play to the east of the city. The third club is Sparta Rotterdam, based in the west of the city. [3] Interview with Eddie Krncevic, 6 Dec. 2021. Born in Geelong, Eddie was an Australian soccer pioneer, one of the first Australian players to make their way to, and succeed in, Europe. His Belgium career spanned more than ten seasons and included titles with Cercle Brugge and Anderlecht; in 1988-89 he took out the leading goal scorer award while at Anderlecht. He’d played Australian Rules at high school in Melbourne, at one point even being offered a trial at Essendon after kicking seven goals in a schoolboy’s match. He told me he credits Aussie Rules with helping his aerial game, as he knew how to use other players for gaining leverage and height. [4] Graham Arnold had stints in Holland (with Roda JC and NAC Breda) and Belgium (Standard Liege and Charleroi) over eight seasons from 1989. Frank Farina won a Belgium Championship with Club Brugge, the same year he was awarded the League’s Best Foreign Player (1989-90). Paul Okon had an outstanding five years in Belgium also playing for Club Brugge, winning two Belgium titles, and taking out the League’s Best Player award in 1995-96. Aurelio Vidmar won the top goal scorers award while at Standard Liege in 1994-95. John Aloisi was also at Standard Liege, and later Antwerp in this period. [5] For an account of the Dutch Italia 90 debacle, see Ch.18 of David Winner’s Brilliant Orange – the neurotic genius of Dutch football (2010). :
|
|
Dutch blogs in DutchWie heeft hem al gemaakt?!'Bokkepootjestaart met advocaat en vanillepudding' op veler verzoek. Een heerlijk Limburgs recept voor bij de koffie, door het Recepten Uit Limburg team.
Klik hier voor het gehele recept en andere leuke blogs. |
|
Blogs op de werelwijven website over Astra turf
Een schoolplein in Australië is niet zoals in Nederland een plein van stenen stoeptegels, maar vaak een groot gras-voetbal-veld met aan de rand meestal verschillende speeltoestellen. In Australië is het warm en groeit gras nou eenmaal niet als het niet veelvuldig besproeit wordt. Bovendien, is het beleid dat men de eigen tuin of grasmat niet mag bewateren met leidingwater en dat had ondertussen zijn tol geeist.
Het schoolveld in onze wijk kon inmiddels dan ook geen grasveld meer genoemd worden, dus toen we in 2017 (mijn zoon zat destijds in groep 5 van de lagere school) een memo van school kregen om het speelveld te veranderen in Astro turf, of beter plastic kunstgras, leek dat een logische keuze.
Plastic: onschuldig fris ogend groen?Althans, dat dacht ik. Totdat mijn buurvrouw mij een onderzoek onder de ogen schoof waaruit bleek dat het helemaal niet zo gezond was om een grasveld om te toveren naar een zogenaamd groen turfveld. Jazeker, het Astro turfveld zag er prachtig uit. Zo mooi en verzorgd, maar de vulling van zo’n grasveld blijkt ook kankerverwekkend te zijn. Mijn buurvrouw had er verschillende artikelen over die dat onderbouwden, en overhandigde ons deze tijdens een buurtbespreking.
De commissie leek niet van zijn stuk gebracht. De financiering voor een plastic veld, zo lieten ze weten, werd door de overheid gedaan. En als we niet hiervoor kozen, waar moesten ze dan zoveel geld vandaan halen om een nieuw fatsoenlijk veld te bekostigen? Logisch dus dat veel mensen voor die optie zouden kiezen, want wie wil nu een lelijk onverzorgd schoolveld waar de kinderen op spelen? Al met al, bizar want we wonen hier in één van de duurste suburbs in Melbourne. Waarom dan toch kiezen voor een plastic veld en geen natuurlijk grasveld…
Een goede buurUiteindelijk is het hele kunstgras-plan niet doorgegaan, ondanks dat er helemaal niet zoveel weerstand was. Ja, er waren buurtbewoners niet blij, maar niet vanwege de mogelijke kankerverwekkende redenen. In het financiële plan was namelijk opgenomen dat het schoolveld óók gebruikt zou worden voor andere verenigingen. De buurtbewoners waren dus vooral bang dat er veel meer auto’s in de buurt zouden parkeren en ze er zelf niet meer konden parkeren. Het was de organisator zelf die de stekker uit het plan trok, omdat ze geen zin hadden in welke eventuele tegenwerking dan ook bij de uitvoering.
Uiteindelijk is er een andere oplossing gevonden en heeft de golfvereniging meegeholpen de kosten te dekken voor een natuurlijk tapijt bij de school. Natuurlijk weet ik ook wel dat dit niet in elke buurt kan. Niet iedereen heeft een golfvereniging als buur, die zo vriendelijk is om het school-grasveld te sponsoren, maar dit was voor ons een welkome oplossing.
Groen van ‘groen’ scheidenWaar onze buurt de kans kreeg het natuurlijk groen te behouden, zie ik al jaren een heel andere ontwikkeling. Hele voetbalvelden veranderen hier opeens in plastic velden, een trend die ik ook in Nederland zie. En niet alleen voetbalvelden, ook de hockey velden. En ik vraag me af hoe anderen daarover (na)denken? Waarom maken we ons niet meer druk over al die kunstgrasvelden? Afgezien van het feit dat het kankerverwekkend is en daarmee een gevaar voor de gezondheid kan betekenen, vraag ik me af of we met de kennis van nu over plastic-afval en een aarde die sterk opwarmt, echt grote stukken grond willen bedekken met… plastic?
Aan de ene kant proberen we in de Westerse wereld natuurgroen te stimuleren, maar leggen wel plastic sportvelden aan omdat het makkelijker te onderhouden is? We weren de stoeptegels in de tuin, zaaien bermen vol met wilde bloemen, creëren verticale tuintjes tegen muren van flatgebouwen en gras op daken. Prachtig en ik juich het toe! Maar ondertussen spelen en bewegen we heel gezond op… kunstgras. Kunstgras, dat bovendien veel zeer doet als je valt en slecht is voor je knieën als je erop speelt, afgezien dat het helemaal niet goed is voor onze gezondheid en het milieu op langere termijn.
Plastic is helemaal niet zo fantasticIk schrijf dit omdat het die ene buurvrouw jaren geleden was, die mij wakker schudde. En ik vraag me gewoon af of dat bij jullie ook zo is. Turfvelden en kunstgras: zullen we er gewoon gezamenlijk tegen zijn? Want zoals ik inmiddels heb ervaren, hoeft er niet eens een hele grote groep mensen op te staan om dingen te veranderen.
Kijk eens om je heen in je omgeving, op je school of vereniging wat er gebeurt als je ‘nee’ zegt tegen nog meer plastic op de aarde! En vooral, vertel het je je buur(vrouw) ! Die oude slogan werkt nog altijd: een beter milieu begint bij jezelf.
Het schoolveld in onze wijk kon inmiddels dan ook geen grasveld meer genoemd worden, dus toen we in 2017 (mijn zoon zat destijds in groep 5 van de lagere school) een memo van school kregen om het speelveld te veranderen in Astro turf, of beter plastic kunstgras, leek dat een logische keuze.
Plastic: onschuldig fris ogend groen?Althans, dat dacht ik. Totdat mijn buurvrouw mij een onderzoek onder de ogen schoof waaruit bleek dat het helemaal niet zo gezond was om een grasveld om te toveren naar een zogenaamd groen turfveld. Jazeker, het Astro turfveld zag er prachtig uit. Zo mooi en verzorgd, maar de vulling van zo’n grasveld blijkt ook kankerverwekkend te zijn. Mijn buurvrouw had er verschillende artikelen over die dat onderbouwden, en overhandigde ons deze tijdens een buurtbespreking.
De commissie leek niet van zijn stuk gebracht. De financiering voor een plastic veld, zo lieten ze weten, werd door de overheid gedaan. En als we niet hiervoor kozen, waar moesten ze dan zoveel geld vandaan halen om een nieuw fatsoenlijk veld te bekostigen? Logisch dus dat veel mensen voor die optie zouden kiezen, want wie wil nu een lelijk onverzorgd schoolveld waar de kinderen op spelen? Al met al, bizar want we wonen hier in één van de duurste suburbs in Melbourne. Waarom dan toch kiezen voor een plastic veld en geen natuurlijk grasveld…
Een goede buurUiteindelijk is het hele kunstgras-plan niet doorgegaan, ondanks dat er helemaal niet zoveel weerstand was. Ja, er waren buurtbewoners niet blij, maar niet vanwege de mogelijke kankerverwekkende redenen. In het financiële plan was namelijk opgenomen dat het schoolveld óók gebruikt zou worden voor andere verenigingen. De buurtbewoners waren dus vooral bang dat er veel meer auto’s in de buurt zouden parkeren en ze er zelf niet meer konden parkeren. Het was de organisator zelf die de stekker uit het plan trok, omdat ze geen zin hadden in welke eventuele tegenwerking dan ook bij de uitvoering.
Uiteindelijk is er een andere oplossing gevonden en heeft de golfvereniging meegeholpen de kosten te dekken voor een natuurlijk tapijt bij de school. Natuurlijk weet ik ook wel dat dit niet in elke buurt kan. Niet iedereen heeft een golfvereniging als buur, die zo vriendelijk is om het school-grasveld te sponsoren, maar dit was voor ons een welkome oplossing.
Groen van ‘groen’ scheidenWaar onze buurt de kans kreeg het natuurlijk groen te behouden, zie ik al jaren een heel andere ontwikkeling. Hele voetbalvelden veranderen hier opeens in plastic velden, een trend die ik ook in Nederland zie. En niet alleen voetbalvelden, ook de hockey velden. En ik vraag me af hoe anderen daarover (na)denken? Waarom maken we ons niet meer druk over al die kunstgrasvelden? Afgezien van het feit dat het kankerverwekkend is en daarmee een gevaar voor de gezondheid kan betekenen, vraag ik me af of we met de kennis van nu over plastic-afval en een aarde die sterk opwarmt, echt grote stukken grond willen bedekken met… plastic?
Aan de ene kant proberen we in de Westerse wereld natuurgroen te stimuleren, maar leggen wel plastic sportvelden aan omdat het makkelijker te onderhouden is? We weren de stoeptegels in de tuin, zaaien bermen vol met wilde bloemen, creëren verticale tuintjes tegen muren van flatgebouwen en gras op daken. Prachtig en ik juich het toe! Maar ondertussen spelen en bewegen we heel gezond op… kunstgras. Kunstgras, dat bovendien veel zeer doet als je valt en slecht is voor je knieën als je erop speelt, afgezien dat het helemaal niet goed is voor onze gezondheid en het milieu op langere termijn.
Plastic is helemaal niet zo fantasticIk schrijf dit omdat het die ene buurvrouw jaren geleden was, die mij wakker schudde. En ik vraag me gewoon af of dat bij jullie ook zo is. Turfvelden en kunstgras: zullen we er gewoon gezamenlijk tegen zijn? Want zoals ik inmiddels heb ervaren, hoeft er niet eens een hele grote groep mensen op te staan om dingen te veranderen.
Kijk eens om je heen in je omgeving, op je school of vereniging wat er gebeurt als je ‘nee’ zegt tegen nog meer plastic op de aarde! En vooral, vertel het je je buur(vrouw) ! Die oude slogan werkt nog altijd: een beter milieu begint bij jezelf.
Op zoek naar verlichting van angst, stress, misbruik, trauma of adoptie problematiek?
Staat jouw probleem er niet bij? Vraag me dan gerust of ik je kan helpen met jou probleem!
Wil je je emotionele veerkracht, gezondheid & welzijn of je manifestatie verbeteren?
De Tapas Acupressuur Techniek® (TAT®) is een snel en gemakkelijk uit te voeren proces dat in slechts enkele minuten effectief kan zijn.
1.
Trauma verwerking Het aantal sessies wat je nodig hebt ligt er erg aan hoeveel trauma's er zijn. Read More
2.
Sexueel Misbruik Het aantal sessies is afhankelijk hoelang het misbruik heeft plaatsgevonden. Read More
3.
Stoppen met roken Het aantal sessies is vooraf niet direct te bepalen het ligt er vooral aan hoelang men al rookt en hoeveel. Read More
4.
Stress Hoelang heb jij al deze stress gerelateerde klachten is het misschien al chronisch geworden? En daar ligt het dan ook aan hoeveel sessie er nodig zijn. Read More
Zoek hulp Het kan ons allemaal overkomen dat je verkeerde keuzes maakt in je leven die je heel veel pijn doen in je leven of dat je met mensen in aanraking komt die niet de beste keuze voor je zijn waardoor je pijnijke gebeurtenissen meemaakt in je leven. En helaas begint voor andere al op jonge leeftijd dat er zulke vervelende dingen in je leven gebeuren en nu je groot bent zit jij met al je verdriet, trauma's, onzekerheden, laag zelfbeeld enz. Je kan twee dingen doen als je merkt dat het heel veel negatieve invloed op je heeft. Je kan er mee door blijven lopen met alle concequenties van dien of je kan kiezen om deze vreselijke rotdingen die je zijn over komen vergoed uit je leven te werken. Kies jij voor het laatste dan zit jij hier goed op deze website want door mijn levenservaring kan ik je goed begrijpen en door de technieken die heb geleerd kan ik je goed helpen om het te verwerken. Ik ben nu al zo trots op je als je dit gelezen hebt want dat betekend dat jij niet meer zo verder wil zoals je leven nu is. Read More
Mijn werkwijze We gaan eerst een kennismakingsgeprek doen waarin je kan vertellen waar jij aan wilt werken. En kijken we samen of mijn werkwijze bij je past. En of het klikt tussen ons beiden. Als dit voor beide partijen goed voelt gaan we een sessie(s) van een uur inplannen. De sessie(s) zullen online plaatsvinden. Aan het begin van de sessie bepalen we waar we aan gaan werken en daarna zal ik doormiddel van de TAT (Tapas Acupressuur Techniek) die bestaat uit 9 stappen jouw gebeurtenissen, trauma's aanpakken zodat je daarna weer geluk, blijheid en gezondheid kunt ervaren! Dat wil jij toch ook!! .
https://lizetteluisterendo.wixsite.com/lekkerinjevel
