The Eighties
Door Ton Ammerlaan
|
Begin 80 jaren kwam ik naar Melbourne om een vervolgonderzoek te doen op taalstrategieën bij taalleerders wat ik Nijmegen was gestart. Ik kwam bij Prof Clyne in Monash, en die bracht me op het alternatief om in de Nederlandse gemeenschap een ander soort onderzoek te doen naar taalverlies. Michael kende weer Ype, en Ype en Max waren actief betrokken met Nederlands en de Nederlandse gemeenschap in Victoria. De kennismaking in 1984 vond plaats in de centrale club waar alle clubs bij elkaar kwamen, en was meteen hartelijk. Een nieuwe wereld opende zich voor me. Jong en oud (maar vooral ouder) waren aanwezig, en vergaderen over het starten van een ouderendorp, over ouderenzorg aan huis, en over allerlei activiteiten die uiteindelijk de Dutch Kermis zou worden. Het blad De Dutch Courier speelde een belangrijke rol in de pre-internet pre-cellphone communicatie onderling. Ik merkte dat door het puur Nederlands te gebruiken dit blad mogenlijk de 2de en 3de generatie niet zou bereiken, en leerde al gauw dat deze alleen nog maar Engels sprak. Van het een kwam het ander: Ype daagde uit om een club 2de generatie te beginnen, en met een groep Ozzie-Dutchies ontstond Going Dutch. We ontdekten ook behoefte om Nederlands te leren onder de jonge generatie, omdat hun ouders op hogere leeftijd steeds meer Nederlands gingen gebruiken, ook tegenover hun eigen jeugd. Ik ging les geven op de Saturday School of Modern Languages in Dandenong, en ging eindexamens Nederlands opstellen en coördineren voor Victoria. Ik merkte dat Max nog de krant in elkaar plakte van kleine artikelen, en dan zelf wegbracht naar een opmaker, en aangezien ik handiger was in PCs en Word Perfect investeerden we in een knetterdure PC om de krant steeds digitaler zelf te maken. Meestal gebeurde dat op zaterdag in huize Leening. Naast werken en puzzelen, brieven sorteren, informatie verzamelen, een Engelstalige pagina opmaken en natuurlijk nieuws vergaren uit de clubs hadden we veel plezier met elkaar, met zijn spaanstalige vrouw die mij toch echt te mage vond, en zijn kids. Als nieuwsgierig aangje en wijsneus eerste klas vulden we elkaar aan, en ontdekten we mechanismen in communicatie en politiek. Met Peter Spijker hadden we contact, met ministeries en natuurlijk met allerlei andere culturen en hun clubs, want er bleek veel te leren van elkaar. Als het even leuk was gebruikte we de perskaart om eens rond te neuzen op grotere evenementen in Melbourne, en natuurlijk het bezoek van de koninklijke familie. We begonnen aan een website wat internet begon te komen, en vierden het 25jarige jubileum van de krant en de federatie. Helaas eindigde dit in 1991 met een visumwetswijziging van ene Ann Hanson waardoor ik het land plots uit moest, maar dat kon niet zonder een hartverwarmende farewell party in de Dutch Club. Vanuit Azië en later Den Haag ging ik echter gestaag door met stukjes aanleveren en schrijven, en dat ging makkelijker met email en een website. Uiteindelijk werd het onderzoek in Nederland afgerond, en begon ik als docent Nederlands en Engels aan een HBO. Publicatie van het onderzoek werd door de pers opgenomen, en sappig verdraaid in een verhaal over wegkwijnende oudjes in Melbourne. Helaas niet het complete beeld, en dat leverde veel weerstand op bij mij en de Nederlanders downunder, totdat de media het hele verhaal gingen snappen. Een KRO ploeg ging op onderzoek uit, en ook daar speelde de krant weer een rol. De ervaring uit Melbourne bracht in elk geval mee dat ik de kids tweetalig opvoedde, en heel veel Ausraliana in huis heb. Jarenlang kreeg ik nog inzage in de proefversies, en thuis koester ik nog de berg papieren kranten die ik nog kon opsturen met de zeepost uit Melbourne. Ik draag de krant nog steeds een warm hart toe, verwijs nog steeds onderzoekers naar de site, en hopelijk komend jaar kom ik nog eens langs! |
|
** MORE TO FOLLOW SOON**
