Scroll down for interesting up-to-date Dutch related blogs and articles, mostly in Dutch.
Gedanken over het Kerstfeest: Nu en Vroeger
Door Janna Hilbrink 

"Negentig miljoen kerstballen, vijfentachtig miljoen kerstkaarten (plus tientallen miljoenen e-cards), zeventig miljoen kerstkaarsen, zes miljoen kerstpakketten, drie miljoen kerstbomen en twee miljoen kerststallen. Wanneer is Kerstmis in Nederland eigenlijk zo'n gigantisch feest geworden?"

Deze opsomming en verzuchting heb ik direct overgenomen uit een heel interessante verhandeling over de Kerst door een zekere Jef de Jager. Zijn relaas staat op internet onder de titel: "Rituelen en Tradities" en vertelt ons hoe een kerks feest door de eeuwen heen geleidelijk onherkenbaar werelds geworden is. Want hoe te verenigen "een kindeke klein" met Santa Claus?

Een heleboel van deze fundamentele tegenstrijdigheid heeft te maken met de datum van het Kerstfeest. Zoals Jef de Jager het uitlegt: "De geboorte van Jezus Christus is in nevelen gehuld. De bijbel geeft geen uitsluitsel over de datum ervan en historici hebben berekend dat die ergens in de herfst of in de lente zal hebben gelegen, maar zeker niet op 25 december." Uiteindelijk werd in 354 door Paus Liberius 25 december gekozen als de dag waarop een speciale mis moest worden gehouden om de geboorte van Christus te vieren. Niet iedereen gehoorzaamde de paus en dat verklaart waarom in de oost Orthodoxe kerk in Oost Europa de Kerst op 6 januari gevierd wordt.

Ondertussen hebben onderzoekers tamelijk recentelijk vastgesteld dat de geboortedatum tussen einde augustus, begin september, geweest moet zijn. De december datum viel gedurende de midwinterzonnewende, een gebeuren dat door de Germanen in Noord Europa met het Joelfeest gevierd werd. (N.B. we gebruiken nog steeds het woord "joelen" als we het over luidkeels en enthousiast schreeuwen hebben). En hiermee krijgen we het begin van de mengeling van religie en werelds vermaak. Want Joel of Yule werd uitbundig gevierd met: "grote joelblokken die uit het bos gehaald werden en de basis vormden voor een vuur dat gedurende het hele feest moest blijven branden."Er werd gejoeld, er werd gezwaaid met maretakken; er werd gehuppeld en gedanst en er werd overvloedig gedronken en gegeten. Ik citeer nu van een blog onder de naam Todi: "De Kerstviering werd aan het joelfeest toegevoegd toen het christendom groeide in Noord Europa." In veel opzichten was het dus de voorloper van de wereldse kerstviering van vandaag. Als illustratie laat ik u een prachtig exemplaar zien van een joelblok (Yule log) gemaakt door een banketbakker: een smakelijke herinnering aan ons heidens verleden. Tegenwoordige afbeeldingen, vooral op Kerstkaarten, laten ons dan ook meestal een besneeuwd landschap zien met veel dennenbomen en kerkjes en huisjes met vensters waar hel lamplicht uitstraalt. Ik ben er ondertussen achtergekomen dat de takken van dennenbomen veel te onregelmatig zijn voor een kerstboom. Daar heb je een spar voor nodig en het feit dat we het over dennenbomen hebben komt, vermoedt men, omdat wij het Duitse lied over de Tannenbaum (Duits woord voor spar) verkeerd vertaald hebben. Een dennenboom wordt nl. in het Duits Kiefer genoemd. Wat opvalt in al die kerstkaart afbeeldingen is dat er nergens een aanwijzing over de geboorte van Christus te bespeuren is: geen stal in Bethlehem met Maria en haar kindeke klein, geen Jozef, geen herdertjes, geen os en ezel, geen wijzen uit het oosten.

De geloofsverdeeldheid in ons land tussen katholieken en protestanten zorgde er natuurlijk ook voor dat er zich verschillende tradities en rituelen ontwikkelden. Jef de Jager vertelt ons dat het veelzeggend is dat: "de Enkhuizer en Deventer Almanak Sint-Maarten, Sinterklaas, nieuwjaar, vastenavond, Driekoningen, Pasen en Pinksteren uitvoerig melden, maar Kerstmis niet of nauwelijks. Het feest ging dus in stilte voorbij. Uit protestantse kerken verdween alle uitwendigheid: de kerststal moest weg, evenals de kerstspelen, waarvan niet één Nederlands voorbeeld bewaard is gebleven. Zelfs de benaming Kerstmis kon niet door de beugel. Dat werd kortaf Kerst, want protestanten vieren geen mis. En voor de Kerstdagen kwam de combinatie Kerstfeest in zwang. Hiermee werd het Nederlands de enige taal ter wereld zonder uniforme aanduiding voor Kerstmis." De traditie van kerststallen of kribben is vooral binnenshuis blijven voortbestaan. Als u "Kerststal" of Kerstkribbe" intypt op het internet, krijgt u een overvloed van afbeeldingen en speciale aanbiedingen te zien, zoals deze met verlichting voor onder 20 Euro. Ik kan me herinneren uit de jaren veertig en vijftig dat de Kerst niets, maar dan ook niets, met een zekere Santa Claus te maken had. De Kerst werd in stilte gevierd, in kerken en bij de mensen thuis. Je zag overal kaarsen, vooral in de ramen, en dennentakken en kerstkransen. Uit de radio kwamen òf traditionele en gewijde Kerstliederen, zoals "Nu sijt wellecome, Jesu, lieve Heer en De herdertjes lagen bij nachte, òf een lied populair gemaakt door Bing Crosby: I'm dreaming of a white Christmas. De Kerstmaaltijd was een gebraden kippetje dat, omdat we het zo zelden kregen, heerlijk smaakte. Er werden geen cadautjes gegeven, want dat hadden we al op 5 december gedaan.

En nu komen we dus tot het verband tussen een stille, ingetogen kerstviering, en de huidige overdaad: de Nederlandse nalatenschap in Amerika. Van 1615 tot 1664 was er een Nederlandse nederzetting in wat nu New York heet, maar vroeger New Amsterdam onder Pieter Stuyvesant was. Daar werd Sinterklaas gevierd en onze Sint is later samengesmolten met het Kerstmannetje uit andere delen van Europa tot Santa Claus. Midden 19de eeuw, in 1843, verscheen een verhaal van Charles Dickens, A Christmas Carol, dat enorm populair werd en de Kerstviering in landen met een Britse achtergrond, zoals de Verenigde Staten en Australië, veranderde tot een familiefestijn gecombineerd met pakjesavond. En ja, het zijn nu die pakjes die overheersend geworden zijn. Want, hoe gezellig het rond de Kerst kan wezen, met familiebezoek en een speciaal lekkere maaltijd, het gaat in wezen om de geschenken. Al weken, zelfs maanden, van tevoren lopen mensen te piekeren over wat aan wie te geven. Daar is niets verkeerd mee, maar het is wel erg dwangmatig geworden, want het gaat nu over vaak dure geschenken en mist de lol van onze Sinterklaas surprises. De winkels moedigen ons tot het uiterste aan, net zoals ze dat doen voor moederdag en vaderdag en hoewel we misschien klagen over hoe "commercïeel" het allemaal geworden is, schijnen we het niet te kunnen ontsnappen.

De Kerst kan echter ook aansporen tot vrijgevigheid die verder gaat dan de famile-en vriendenkring. Vandaar de Engelse benaming voor Tweede Kerstdag: "Boxing Day", wat niets te maken heeft met op de vuist gaan, maar alles met dozen (boxes). Dat zouden dozen kunnen zijn waarin je geschenken stopt voor de armen, of je geeft aan de armen geld uit de "Poor Boxes", de geldbussen uit de kerk of gerechtshoven (geld van boetes) bestemd voor de
armen.

Aan ons allen de keuze, hoe de Kerst in zijn rijke verscheidenheid te vieren.

Interview met Miriam Lancewood over haar nieuwe boek Wild at Heart
Door Cindy van Willigenburg

Haar eerste boek Mijn Leven in de Wildernis werd een internationale bestseller en de meeste zullen haar kennen van het Nederlandse televisieprogramma Floortje naar het Einde van de Wereld. Ik sprak schrijfster Miriam Lancewood op een dinsdagmiddag via Skype, een buitenkansje! Normaliter woont Miriam in de Nieuw-Zeelandse wildernis zonder WiFi of elektriciteit. Ze was toevallig in Wellington om haar nieuwe boek Liefde in de Wildernis (ENG: Wild at Heart) te presenteren en offerde haar laatste avond in de beschaving op voor een interview met de Dutch Courier.
 
Miriam (1983) groeide op in de Achterhoek, studeerde Lichamelijke Opvoeding en vertrok na haar studie naar het buitenland. In India ontmoette ze de 30 jaar oudere Peter uit Nieuw-Zeeland: de liefde van haar leven. Samen trokken ze rond en besloten uiteindelijk in de wildernis op het Zuidereiland in Nieuw Zeeland te gaan wonen. Haar eerste boek neemt je mee in dit grote avontuur en de emotionele tocht om te leven in, en vooral onderdeel te zijn van, de meedogenloze natuur. Inmiddels is het drie jaar verder en was ik erg benieuwd of Miriam en Peter nog steeds in de natuur vertoeven. Het antwoord is Ja! Maar dit keer was het een avontuur van leven en dood. Miriam vertelt openhartig hoe het begon met een tocht van 2000 kilometer als nomaden door Europa, met als eindpunt Turkije. Daarna vertrokken ze naar Australië en werden uitgenodigd in WA door een ander avontuurlijk koppel, om op hun kamp te vertoeven in the middle of nowhere. Iets te avontuurlijk en levensgevaarlijk blijkt achteraf… Peter en Miriam ontsnappen ternauwernood aan de dood en reizen per auto verder door Australië. Dan wordt Peter onverwachts ziek en binnen no-time belandt hij met uitdroging en acuut nierfalen op de eerst hulp. De situatie is zo levensbedreigend dat hij wordt overgevlogen naar het ziekenhuis is Townsville, Miriam rijdt er in 12 uur met de auto achteraan. Na vijf weken wordt hij ontslagen, maar leven in de wildernis zit er niet (of nooit?) meer in.
 
Hoe moet dat nu verder met hun leven samen, buiten de wildernis? Wat doe je als je toch met een vriendin op een epic female expedition gaat en bijna uithongert zonder je het zelf door hebt? Of ver van de beschaving het bericht krijgt dat je man chronisch ziek blijkt te zijn? En hoe ze dan toch weer in de wildernis terecht komen? Dat vertelt ze in haar nieuwe boek.

Of Miriam Nederland mist? ‘’Mijn zusje woont in Amsterdam, midden in het centrum aan een van die grachten. Als ze dan foto’s doorstuurt via WhatsApp dan mis ik dat wel! De steden in Australië en Nieuw-Zeeland zijn een stuk saaier, je mist dan toch een historisch centrum’’.  En wat mist ze aan het wonen in de wildernis, hier in Wellington? ’’Eén keer per week check ik mijn mail in onze hut in de bush. Ik moet dan een halfuur een steile heuvel oplopen, bovenin de boom klimmen en mijn arm in de lucht houden. Soms zit ik daar een uur lang, met een paraplu op als het regent, te wachten tot ik bereik heb. Soms lukt het wel en soms niet, maar ik geniet er altijd van om daar zo rustig te zitten. Ik realiseer me dat vooral nu ik constant elektriciteit en Wi-Fi om me heen heb hier in de stad, wat slokt dat veel energie op!’’

Verkooppunt Engelse boeken in Australië:
Woman in the Wilderness
Wild at Heart

Verkooppunt Nederlandse boeken in Nederland:
Mijn Leven in de Wildernis
Liefde in de Wildernis
 
Nieuwe roman Pilaar van mijn Leven 
Door schrijfster Marion Hoogwegt 

Het verhaal van de Spaanse Maria begint in de Dominicaanse Republiek waar ze samen met vrienden de as van haar overleden man Eduardo uitstrooit. Hier begint het rouwproces van de weduwe die niets liever wil dan alle mooie herinneringen koesteren, maar tegelijk haar eigen leven weer op de rit probeert te krijgen. Door ervaringen die ze met haar vrienden deelt, krijg je een levendig beeld van de tropische sfeer en de mooie tijd die ze hier met Eduardo heeft doorgebracht. Hoewel de reis oorspronkelijk bedoeld is als afsluiting van een intens verdrietige periode, blijkt het uiteindelijk het begin van een nieuwe levensfase.
Eenmaal weer terug in Sevilla pakt Maria zo goed ze kan de draad weer op. Ondanks haar verdriet is ze vastbesloten iets van de rest van haar leven te maken.
Dag na dag overwinnen is een uitdaging. Terwijl ze de eerste rouwfases probeert te verwerken en de relatie met Eduardo op gezette tijden idealiseert, komt ze doordat ze bewust het hele proces aan dat rouw met zich meebrengt aangaat, stap voor stap tot acceptatie.
Het verlangen om terug te keren naar Santo Domingo blijkt zo sterk, dat ze een half jaar later opnieuw haar koffers pakt. Dit keer biedt haar werk als journaliste een welkom excuus om weer terug te keren. De zoektocht naar de voetsporen van Columbus, waarover ze in opdracht gaat schrijven, is een boeiend verhaal op zichzelf. Het verblijf in Santo Domingo verloopt niet helemaal zoals Maria verwacht, maar met haar herwonnen zelfbewustzijn meestert ze ook de meest pijnlijke en teleurstellende situaties. Ze neemt het heft steeds weer in eigen handen en keert uiteindelijk vol zelfvertrouwen terug naar Sevilla.
 
De schrijfster is een meester in het maken van kleurrijke, sfeervolle plaatjes van natuur, cultuur en stad. De mensen op straat en de oude gebouwen, de stranden en gezellige cafés geven het verhaal een levendige achtergrond, die de lezer het gevoel geeft zelf op reis te zijn.
Deze vlot te lezen roman gaat niet alleen over rouwverwerking en zelfvinding, maar is het verhaal van een zelfstandige geëmancipeerde vrouw die vastbesloten is uit het leven te halen wat erin zit.
Marion beschrijft haar hartverscheurende ervaringen met een opmerkelijke eerlijkheid. Ze wil de lezer haar het kostbaarste bezit schenken dat zij heeft: haar herinneringen. Dit boek breekt je hart maar geeft ook hoop. Het vertelt het persoonlijke verhaal dat iedereen die veerkracht na een verlies zou willen leren ontwikkelen, zou moeten lezen.
Ons verblijf in Melbourne: Het gekste jaar
Door Madelief Debey

Ja inderdaad we zitten hier nog steeds gezellig in lock down. Mede omdat de volgende twee artikelen ooit een Facebook herinnering wordt:

https://theshot.net.au/general-news/australia-will-never-really-understand-what-melbourne-went-through-and-we-need-to-be-ok-with-that/?fbclid=IwAR1HeHZxGwJbvh2OTxbuZzyjsTNCmb5sq8taC4TQ8ABbEJnUSCdCHWtI7Oo

( Zie hiernaast artikel twee >> )

Het is het gekste jaar hier in Melbourne tijdens ons verblijf hier. We startte met de bosbranden waarop we besloten verderop in het jaar wel te gaan kamperen. Little did we know.... we zijn in plaats van eens per maand minimaal - het hele jaar een keer een weekendje weggeweest.

Voor de rest zijn het uitjes naar de supermarkt en markt die we nu - liever niet, maar met gedoogbeleid- gezellig met z’n tweetjes doen. Daarnaast is stap ik in vijf stappen van de keukentafel naar ons kantoor. Waar ik via zoom inkijkjes krijg in de kamers van studenten. Waar de vraag; wat heb je vandaag of deze week gedaan? Zorgt voor opgehaalde en zwaar zakkende schouders. We verzinnen avonturen en herhalen verhalen uit vakanties. Want het niveau conversatie over je dag hebben we in juni al lang en breed uitgespeeld en we kunnen elkaars dagindeling inmiddels dromen. Ik leerde zoom kennen en mijn lessen interactief te maken met heel veel vragen in de hoop dat mijn uitgezoomde/ uitgeteamde/ uitgeskypete studenten niet na een kwartier uitschakelen. Ik leer wat geduld hebben is. Ik leer plezier te hebben in naar de supermarkt gaan. Ik leer geduldig te zijn met mezelf; te accepteren dat mijn productiviteit niet is wat het was; te accepteren dat ik me soms neerslachtig voel; te accepteren dat ik dezelfde rondjes loop met Penny.

De tweede lockdown betekent niet langer dan 2 uur buitenshuis per dag. Dit mag alleen om te bewegen. Je mag naar de supermarkt- geen andere winkels zijn open. En je mag je bewegen in een straal dat maximaal 5km van je huis af.
En dit is al soepeler dan de 1 uur per dag en de avondklok die er eerst ook waren.

Ik ben blij met Penny de hond en met mijn leuke man. Ik ben blij dat ik mijn werk online kan doen en wekelijks met zoveel leuke, lieve, interessante en mooie mensen mag kletsen als werk. Dat ik filmpjes mag maken voor de speelgroep. Dat we in een fijn huis wonen en dat dit huis ook een postzegel tuintje heeft. Ik ben blij dat het lente is en langzaam zomer. Ik ben blij online theaterworkshops action theater te kunnen volgen. En soms is de blij - blij gehuld in watten. Maar blij is blij en dat is heel wat.

Mijn advies; draag mondkapjes, alle beetjes helpen. En je draagt het vooral voor een ander; zodat er minder virussen spreiden. - ik heb een hele winter zonder griep en zonder snotneus gehad voor het eerst in ooit geloof ik- En een mondkapje voelt niet fijn maar het went ook. Echt waar.  Ik vind het fijn dat ik daarmee een steentje bij kan dragen. En de wereld draait door en er wordt hard gewerkt - voor we het weten is er een vaccin en een medicijn en kunnen we weer alles doen wat we willen.
Zwanger op Bali
Door Marieke Nijland
​
Vandaag precies 3 jaar geleden werd ik moeder van een prachtige dochter. Op 2 september 2017 werd Nina geboren. Maar….graag neem ik je tijdens deze allereerste Oermoeder Inspiratie eerst mee naar het moment dat mijn moederschapsavontuur begon. Zwanger op Bali, het zal ons wereldje totaal veranderen. Opeens komt er nu echt een derde persoontje in het plaatje en alles vraagt om een nieuwe vormgeving.

Een paar dagen voordat het jaar 2016 afliep, ontdekten we dat ik zwanger was. Ik weet nog goed dat het vieren van oudjaar een hele bijzondere ervaring was. Opeens weet je zeker dat het nieuwe jaar ook écht heel nieuws gaat brengen. Wat een bijzonder en vreugdevol vooruitzicht was dat!

Oke, zwanger op Bali…en wat nu?Nadat de eerste vreugdedansjes waren gedanst en we langzaam aan het idee gewend raakten, kwamen voorzichtig de eerste praktische vragen om de hoek kijken. Hoe gaan we dit aanpakken? Welke ondersteuning gaan we inschakelen tijdens de zwangerschap? Waar wil ik bevallen? Wil ik naar Nederland? Zo ja, wanneer en waarvoor eigenlijk? Veel vragen en overwegingen. Het was voor mij duidelijk dat ook dit deel van mijn leven op Bali zou vragen om zelf uit te zoeken wat past en hier stap voor stap onze weg in vinden.
Gelukkig wist ik al heel duidelijk het antwoord op de vraag: ‘Waar wil ik bevallen?’ Dit antwoord wist ik zelfs al jaren voordat ik überhaupt bezig was met een kinderwens  . In Ubud, 20 minuten bij ons thuis vandaan, staat de geboortekliniek Yayasan Bumi Sehat, (wat stichting voor gezonde moeder aarde betekent), opgericht in 1995 door Amerikaanse verloskundige Ibu Robin Lim. Vanaf het moment dat ik van deze kliniek afwist en er verhalen over hoorde, wist ik dat wanneer ik ooit zwanger zou raken, ik daar ging bevallen. Alleen de slogan al raakte me diep: ‘Gentle birth heals mother Earth‘.
​
In 2014 kwam ik er voor het eerst toen een vriendin hier was bevallen. En ook al was het een wat oudere kliniek en de faciliteiten beperkt, de visie, de werkwijze én de missie waarmee deze kliniek gerund werd, waren ruimschoots voldoende om mij te overtuigen. Het ‘toeval’ wilde dat ze na jarenlang plannen en nog langer wachten, eind 2016 eindelijk naar hun nieuwe kliniek waren verhuisd. Nu was het ook nog eens een prachtige locatie met gloednieuwe faciliteiten. Ik zag het helemaal zitten :).

Al mijn ideeën en belangrijke voorwaarden voor een natuurlijke bevalling werden volop ondersteund door de werkwijze van Bumi Sehat. We hebben daarom eigenlijk niet eens verder gekeken of gezocht naar andere opties. De medische zorg en standaard van lokale ziekenhuizen in Indonesië zijn zeker in vergelijking met Nederlandse zorg niet echt om over naar huis te schrijven. En de percentages keizersneden die in ziekenhuizen worden uitgevoerd zijn schrikbarend hoog. Op Bali zijn er wel een aantal goede internationale ziekenhuizen, maar deze zorg is (vaak) heel prijzig.
​
Ik heb dan ook geen moment de behoefte gehad om mij te verdiepen in de mogelijkheid om in een ziekenhuis te bevallen. Ik voelde heel sterk dat Bumi Sehat de plek was waar ik ging bevallen en dat daar alle begeleiding en zorg was die ik nodig had. En mochten er complicaties optreden, dan had ik het volste vertrouwen dat zij de juiste contacten én kennis hebben om verder te handelen.
Diep vertrouwenVanaf het allereerste begin van de zwangerschap, heb ik een diep vertrouwen gehad in mijn lijf. Ik wist en voelde dat het goed ging komen en dat ik op mijn lijf kon vertrouwen. Hierdoor stond ik stevig in mijn keuzes, kon ik mijn intuïtie volgen en vonden we steeds de juiste antwoorden op de vele vragen die op je af komen tijdens deze bijzonder periode.

Ik wilde dan ook zoveel mogelijk handelen naar dit vertrouwen in mijn lijf en heb daardoor bewust gekozen om het bij de controles van de verloskundige te houden.
Bumi Sehat heeft zelf geen echoapparatuur, maar ze raden wel aan om met 12 weken een echo te maken, zodat we wisten of alles goed was (en niet onbelangrijk, of het er één of twee zouden zijn). Dit hebben we gedaan bij een gynaecoloog, die op het kleine kaartje dat we mee kregen met de echofoto een mooie tekening maakte van onze kleine. Nou, daar konden we mee vooruit  .
En daar hebben we het bij gelaten. We wilden niet weten of het een jongetje of meisje werd, dus daarvoor hoefden we niet op pad. Geen verdere testen, geen echo’s. Totdat de verloskundige of mijn lijf signalen zou geven dat er (meer) onderzoek nodig zou zijn. Voor mij voelde dit heel fijn, want zo kon ik goed volgen wat mijn lijf aangaf en op een rustige en ontspannen manier mee groeien in het proces. De eerste 20 weken bestonden dus uit vier korte bezoekjes aan Bumi Sehat kliniek en één echo bij een particuliere kliniek.

Doe ik hier wel goed aan? Natuurlijk zaten er ook dagen bij dat ik onzeker werd of we het wel goed deden, of dit nou wel wijs was, of ik niet naïef bezig was. Zeker als anderen ook met vragen kwamen. En dan zei ik steeds weer tegen mezelf: ‘nee, stop’. Terug naar mijn lijf, naar mijn gevoel, naar het contact met dit kleine wezentje in mijn buik en dan wist ik weer dat het goed was zo. Ik was fit en mijn lijf deed perfect haar magische groeiwerk. Natuurlijk was er vermoeidheid en emotionele schommelingen door de hormonen, maar over het algemeen voelde ik mezelf alleen maar sterker en scherper worden. Ik genoot echt van de zwangerschap en het hele proces. Ik denk zelfs dat ik er juist extra van kon genieten, omdat ik zo dicht bij mijzelf bleef en er weinig afleiding was vanuit de buitenwereld. Geen druk van buitenaf, geen (standaard) systeem waar ik in mee hoefde te gaan. Wat een rust gaf dat!

Op bezoek naar NederlandIk wilde graag nog op bezoek naar Nederland voordat ik zou bevallen. Tja, wanneer plan je dat, wat is handig? Al met al kwamen we uit op een mooie periode zo rond de 22 weken van mijn zwangerschap. We zouden twee maanden in Nederland zijn, in mei en juni. Dat gaf voldoende ruimte om op een relaxte manier met familie en vrienden te zijn. En dan zouden we met 32 weken terug vliegen, op tijd om nog te mogen vliegen en de laatste weken van de zwangerschap in alle rust thuis te zijn.
Het was heerlijk om in Nederland te zijn. Tijd door te brengen met familie en vrienden. Genieten van de Hollandse dingen, zoals met de fiets op pad, lekker een fris briesje (ja, die ga je missen na jaren altijd een tropische warme wind), maar vooral genoot ik van het samen zijn met mijn familie. Natuurlijk heb ik me ook afgevraagd hoe mijn zwangerschap eruit zou zien als ik in Nederland zou wonen. Met je verstand zou je denken dat je toch liever ergens bevalt waar de medische zorg in ieder geval betrouwbaar is, goede faciliteiten voor iedereen beschikbaar zijn en je niet alles zelf hoeft uit te zoeken. Maar nog steeds zei mijn gevoel luid en duidelijk dat ik het geen moment anders zou willen. Ook dat was een fijne bevestiging, want dat had natuurlijk anders kunnen zijn als ik eenmaal in Nederland was.

Wat moet er echt mee in de koffer aan baby uitzet?Altijd een dingetje voordat je weer op het vliegtuig stapt…wat neem je mee in je koffer vanuit Nederland? De eerste jaren dat ik op Bali woonde, zat de koffer vooral vol met Hollandse lekkernijen (drop, kaas, hagelslag etc.), kleding en handige (opvouwbare  ) IKEA-items. Dat werd elk jaar gelukkig minder, want het was telkens een heel gedoe om onder de maximaal toegestane kilo’s te blijven. Dus van de Hollandse lekkernijen genoot ik in Nederland en voor die handige IKEA-items vond ik steeds vaker lokaal gemaakte alternatieven. Maar nu ging het iets anders… Nu ging het om spulletjes voor onze toekomstige kleine. Durfde ik dan ook zo relaxt alles op z’n beloop te laten en wel te zien of ik een lokaal alternatief kon vinden?
Als je sommige babyuitzet lijstjes mag geloven, dan hadden we aan 30 koffers nog niet genoeg. Maar één criteria was duidelijk. Het moest in de koffer passen  . Uiteindelijk kwam ik er achter dat mijn eigen baby-uitzetlijstje een stuk korter was dan de meeste die ik op internet vond  en ik zocht de items op die echt alleen in Nederland te krijgen waren. Ik nam een goede draagzak mee, een set wasbare luiers, hydrofiele doeken, een paar setjes fijne baby kleertjes voor de newborn periode en wat zwangerschapskleding.

Draagzak testen 
Hmmm, lekker Hollandse kibbeling

Op het vliegtuig stappen…Toen was het eind juni tijd om terug naar Bali te gaan, terug naar ons thuis. De plek waar we het ouderschapsavontuur aan zouden gaan. Volledig opgeladen met heerlijke ontmoetingen en liefdevol gezelschap besefte ik weer eens extra dat mijn man en ik het avontuur echt met z’n tweetjes aan gingen. Ver weg van de bekende en liefdevolle steun van familie en vrienden. Het afscheid is altijd even slikken na zo’n intensieve tijd samen, maar nu had het weer een nieuwe lading. Namelijk op zo’n grote afstand van hen moeder worden betekende ook dat we een heleboel momenten niet zouden delen. Wel was ik ongelooflijk blij dat mijn ouders besloten hadden om rond de bevalling op Bali te zijn. Vooral dat mijn moeder erbij zou zijn in die eerste kwetsbare periode. Als er iemand was die ik vertrouwde om mij heen tijdens de kraamweken, dan was het wel mijn moeder. Zeker tijdens de zwangerschap kwam ik er steeds meer achter dat zij voor mij een heel belangrijke inspiratiebron in het moederschap. Met dit vooruitzicht viel het afscheid nemen iets minder zwaar en stapten we vol vertrouwen op het vliegtuig, terug naar Bali. Op naar de laatste weken van de zwangerschap!

Dag Nederland!
Hallo Bali!

​https://mariekenijland.com/
De Leesplank
Nederlandse les in Melbourne
​
Voor alles is er een eerste keer, wat zijn wij trots op onze leerlingen, ouders en leerkrachten. Afgelopen zaterdag gaf De Leesplank voor het eerst in haar ruimt 20-jarig bestaan de lessen van groep 3 t/m VCE-voorbereiding op afstand. En dit blijven we doen tot dat we elkaar weer mogen zien.
 
Tijdens deze uitdagende tijd wordt er achter de schermen hard gewerkt om de kinderen en de ouders van De Leesplank zoveel mogelijk te ondersteunen met de Nederlandse lessen thuis. Elke week worden de lessen voortgezet in hun eigen jaargroep en op eigen niveau, maar nu dus even online. Onze gekwalificeerde leerkrachten doen er alles aan om de kinderen te voorzien van uitdagende, goed onderbouwde en gezellige lessen. Daarnaast ondersteunen we met leuke tips voor thuis. Ook voor de allerkleinste leerlingen van De Leesplank (onze kleuters) bieden wij uitkomst. Zij ontvangen elke week in deze vreemde tijd een leuke, leerzame een educatief onderbouwd leerpakket via de post en digitaal.  Hoe leuk is dat!
 
Iedere week in de klas is het genieten van de interactie tussen de leerlingen onder elkaar en met de leerkracht. De vriendschappen die zijn ontstaan zijn zo bijzonder. Online was het dus best even wennen, maar leuk om te zien dat de kinderen en hun ouders zich snel aanpaste aan de nieuwe leeromgeving. Er werd druk gezwaai, gegiecheld, gecommuniceerd, gelezen en hard gewerkt met onze taal methodes die op de meeste basisscholen in Nederland ook gebruikt worden voor het lesgeven thuis en op school.
 
“Nu je toch samen thuis zit geniet van elkaar, en de kleine dingen, besteed extra aandacht aan het samen Nederlands leren en onderhouden”. Instromen in onze klassen is het hele jaar mogelijk. Dus kom er gezellig bij in termijn 2.
We zien jullie allemaal weer in termijn twee, op school of online. De Leesplank is er klaar voor!
 
Simone Toorenburg
jufsimone@outlook.com
Postpakketjes van overzee
Door Dewi Deijle

​Het was een hele kluif maar met trots mag ik mijn boek presenteren!
Het is bij velen van jullie vast bekend dat ik onderzoek heb verricht naar de rol van de Nederlandse overheid rondom gelegaliseerde kinderhandel in adoptie van kinderen uit Indonesië, tussen 1973 en 1984. Op toegankelijke wijze heb ik mijn onderzoek in boekvorm vastgelegd.

In dit boek neem ik jullie mee in mijn persoonlijke reis die ik heb afgelegd voordat ik, in samenwerking met Stichting Mijn Roots, het ministerie van Justitie en Veiligheid in 2017 aansprakelijk stelde voor fouten in adoptieprocedures. Ik voer jullie mee in alle ontwikkelingen daarna en in mijn gedachtewereld waarin ik mijn mening betoog, verklaar, en conclusies trek. Het is een weergave van waargebeurde zaken, een keiharde realiteit (helaas), met mijn visie op rechtvaardigheid.

Tot 18 november a.s. is het boek te bestellen met een vroegboekkorting! https://www.mijnwebwinkel.nl/winkel/uitgeverijbronsgreun/a-57910632/producten/postpakketjes-van-overzee/
De opbrengst van het boek is voor verdere onderzoek naar waarheidsvinding rondom adopties uit Indonesië en om ons afstammingsrecht tot gelding te laten maken.

​De komende dagen zal ik wat fragmenten posten om jullie warm te maken. Het boek is nu alvast via de webwinkel te bestellen via uitgeverij Brónsgreun. Eind november wordt het boek uitgeleverd.

Er komt nog een boekpresentatie in Den Haag. Houd het in de gaten!
Op 30 november a.s. is een bijeenkomst van stichting Mijn Roots op de Indonesische Ambassade in Den Haag. Voor diegenen die aanwezig zijn en een boek bestellen via de webshop, kunnen het boek dan ook afhalen.